#کودک_راحت: در نوزادی به سرعت با برنامه های روزمره، خو می گیرد. در مجموع #سرحال است و به راحتی با تجربیات تازه سازگار میشود. #کودک_دشوار: برنامه های روزمره #نامنظم دارد، تجربیات تازه را به کندی قبول می کند و به صورت منفی و شدید واکنش نشان می دهد. #کودک_کندجوش: نافعال است، واکنش های ملایم و کند به محرک های محیطی نشان می دهد، خلق منفی دارد و به کندی با تجربیات تازه سازگار میشود. *توجه کنید 35% کودکان در هیچ یک از این طبقات جای نگرفتند و در عوض آمیزه ای از خصوصیات #خلق_و_خو را نشان می دهند.

۲ ماهگی: زمزمه می کنند و صداهای خوشایندی از خود در می آورند. 4 ماهگی به بعد: نوزادان #غان_و_غون می کنند، به صداهای #زمزمه خود، حروف بی صدا اضافه و هجاها را تکرار می کنند. 7ماهگی: غان و غون کردن تعدادی صداهای زبان گفتاری را شامل می شود. هنگامی که با اون #بازی های نوبتی مانند #دالی_موشه می کنند، #نوزاد با علاقه توجه نشان می دهد. 8 تا 12 ماهگی: نوزاد برخی #کلمات را درک می کند. با افزایش درک، نوزاد به هر چیزی که آن را می بیند و افراد اطرافش نام می برند، دقیق تر می شود. 12ماهگی: غان وغون کردن، الگوهای صدا و #لهجه زبان کودک را شامل می شود.

اگر فرزند شما مشکل خاصی داشته باشد، در معاینات و بررسی‌ های چند ماه به چند ماه #پزشک، مشخص خواهد شد. اگر پزشک مورد مشکوک و قابل تاملی را ملاحظه کند به شما پیشنهاد می‌دهد کودک خود را نزد یک #متخصص ببرید. علاوه بر این، پدر و مادرها بیشترین زمان را با فرزند خود می‌گذارنند. فلذا شما بهترین فرد برای تشخیص هر نوع مشکل یا رفتار غیر عادی در فرزند خود هستید. از طرف دیگر، اگر فرزندتان را به دست #پرستار، #مهد_کودک یا #پیش‌_دبستانی می‌سپارید؛ توصیه و بازخوردهای #مربی و پرستار را جدی بگیرید. به طور کلی اگر بازخورد منفی‌ای چه از طرف پزشک چه مربی وجود ندارد و مساله خاصی را مشاهده نمی‌کنید، #وسواس به خرج ندهید و کودک خود را از این پزشک به آن پزشک نبرید.

بچه ها با زیرکی تفاوت سبک تربیتی والدینشان با هم را احساس می کنند. شاید یکی از #والدین برای کنترل بی ادبی فرزندش سریع تر واکنش نشان دهد و دیگری به ریخته شدن آب میوه روی مبل #همسایه، با راحتی بیشتری برخورد کند. محققان می گویند کودکانی که والدین آن ها سبک فرزندپروری متفاوتی دارند، بیشتر در معرض مشکلات رفتاری قرار می گیرند. از طرفی اینکه دو نفر دقیقا مانند هم فکر و رفتار کنند توقع غیرواقع بینانه ای است. اما کلید ماجرا این است که از وارد شدن به #جنگ_قدرت با همسرتان اجتناب کنید و به یک #اصول_تربیتی مشترک دست یابید. 1. با همسرتان درباره نظام تربیتی که هر یک با آن بزرگ شده اید صحبت کنید. الگوهای #فرزندپروری معمولا تکرار می شوند. 2. از همسرتان بپرسید چرا این روش را انتخاب کرده. بدون قطع کردن حرفش به او گوش دهید و سپس فکر کنید که چرا شما با او مخالفید و روش هر کدامتان چه نتایجی در بر دارد. 3. از همسرتان بپرسید چه تردیدهایی درباره سبک تربیتی شما دارد. 4. تمام گزینه های روی میز را با هم بررسی کنید و پیامدهای هر رفتاری را یادداشت کنید. اصولی که سر آن ها توافق دارید را با هم اجرا کنید. 5. با شروع #استراتژی جدید اشتراکی ، میزان قابل ملاحظه ای از مشاجرات کم خواهند شد و در محیط آرام و به دور از نزاع به راهکارهای بهتری خواهید رسید. 6. توافق کنید که بچه ها روی #اتحاد شما را ببینند. اگر بچه ها ببینند که شما با هم کار می کنید کمتر می خواهند تا شما را به مقابله وادارند. هرگز در مقابل بچه ها با هم به بد زبانی صحبت نکنید. 7. وقتی بچه می خواهد از تقابل نظر شما پوئن بگیرد: - بابا اجازه می دی من بعد از تمیز کردن میز تلویزیون ببینم؟ - خب باید ببینی نظر مامانت در این زمینه چیه! و حواستان باشد همیشه لازم نیست همان لحظه از شما بله یا نه را بگیرد.

برای افزایش نور و آرامش خانه راهکار های زیر پیشنهاد می شود! حواسمان به #پنجره ها باشد: مهم است خانه ای که انتخاب می کنیم اگر قرار است فضای کوچکی داشته باشد، حداقل پنجره های خوبی داشته باشد! و اینکه این پنجره ها را با پرده های گران قیمتی که فقط جنبه تزیین و تجمل دارند، برای همیشه نپوشانیم! پرده ها را کار بزنید تا نور فضای خانه تان را شادابی ببخشد. از #گیاهان غافل نشوید: اگر #حیاط بزرگی نداریم، اما لااقل میتوانیم بالکن کوچکمان را به #باغچه زیبایی تبدیل کنیم که #آب دادن به گل ها و سبزیجاتش حالمان را عوض کند، عطر آنها فضای خانه را تلطیف کند و وجود زنده شان فضا را زنده تر کند.حتما چند #گلدان و #گیاه طبیعی را هم داخل خانه تان جای دهید. اثاث غیرضروری : خانه 80-90 متری را طوری با #مبل و #میز و #صندلی پر می کنیم که دیگر جای راه رفتن هم به زور داریم! چه برسد به اینکه بچه طفل معصوم بخواهد بدود، بالا پایین بپرد و در فضا کند و کاو کند! همیشه باید مراقب اشیای اطرافش باشد و ما مدام نگران باشیم که چرا بچه مان آرام و قرار ندارد؟ بهتر است فضای منزل را تا جای امکان، خالی کنید! واقعا چقدر از میز ناهار 8نفره استفاده می کنیم؟ یا چه لزومی دارد این همه مبل های بزرگ را جای دهیم؟ به راحتی خودمان و رشد مناسب فرزندمان فکر کنیم و تمام وسایل غیرضروری و #تجملی را کنار بگذاریم. #طبیعت : درست است که دیگر از آن حیاط های بزرگ با حوض وسطشان خبری نیست؛ ولی لااقل پارک نزدیک خانه مان که هست؟ #کشور ما مناطق طبیعی بسیار جذابی دارد که واقعا لازم است بچه ها را در معرض آنها قرار دهیم... کودک 1ساله هم با دیدن #کوه و #رود و #دریا،می تواند ذهن جستجوگر و رشد مناسب تری را دارا باشد.

سبک جدید #زندگی، خانه هایی #تاریک و #کوچک که تمام فضای موجود آن را اثاثیه ها پر کرده اند، و بچه هایی که مجبورند در همین فضا "بچگی" کنند ولی به سبک آدم بزرگها... همه این ها به گفته روانشناسان، می تواند صدمات زیادی به خانواده و بچه ها بزند. روان‌ شناسان می ‌گویند زندگی در خانه‌ های کوچک و کم ‌#نور نه‌ تنها تنش‌ های خانوادگی را افزایش می ‌دهد بلکه حتی میل به جنایت و پرخاشگری را نیز افزایش می ‌دهد. شاید فکر می ‌کنید مساله ارتباط بین نور و حالات روانی انسان ‌ها بیشتر به باوری عامه شبیه است تا حقیقتی علمی، اما واقعیت این است که روانپزشکان سال‌هاست این ماجرا را دریافته ‌اند و حتی معتقدند برخی انواع #افسردگی مثل افسردگی فصلی در فصل‌ های #پاییز و #زمستان، به دلیل کاهش نور دریافتی بدن و در پی آن کاهش هورمون #ملاتونین مغز رخ می‌ دهند و بر همین اساس هم آنها شیوه نور درمانی را برای درمان این گروه از بیماران ابداع کرده‌ اند. نور نقش بسیار مهمی در #آرامش افراد دارد و در زندگی آپارتمانی این نعمت تا حدود زیادی گرفته شده است. گاهی زندگی در چنین خانه ‌هایی فرد را پرخاشگر و به انجام جرایم خشن ترغیب می ‌کند. ساکنان این قبیل منازل، خانه را محیطی مناسب برای گذراندن اوقات فراغت نمی ‌دانند و از محیط خانه دلزده می ‌شوند و تغییر در روحیات شان در کنار عوامل دیگری مثل #فقر، نبود امکانات تفریحی در محیط زندگی، عدم بازدارندگی قوانین، تربیت نادرست و ناتوانی در کنترل نفس باعث می ‌شود برای تفریح به جرایمی خشن دست بزنند. در همین زمینه دکتر عارفه مبشر، روانپزشک به ایسنا می ‌گوید: « خانه‌ هایی که در گذشته وجود داشتند دارای فضای بزرگ ‌تر، حیاط، باغچه، حوض و معماری زیبا و دلنشین بودند و از شیشه‌ های رنگی و نور در خانه‌ های قدیمی بسیار استفاده می ‌شد اما در زندگی آپارتمانی کنونی، خانه‌ ها کوچک و تاریک شده‌ اند و سر و صدای خیابان‌ های اطراف وارد خانه می ‌شود که این عوامل استرس ‌زای زندگی آپارتمانی موجب تنش میان خانواده می ‌شود. زمانی که خانه کوچک باشد #کودک نمی ‌تواند انرژی خود را تخلیه کند و دچار افسردگی یا #لجبازی می ‌شود که تنش در کودک به #مادر و دیگر اعضای خانواده نیز منتقل می‌ شود.

به #پارک کنار خیابان رفته بودیم. #گنجشک ها این طرف و آن طرف زمین سر و صدا راه انداخته بودند. پسرم پرسید: این جوجه ها هم غذا میخورن؟ گفتم: تو چی فکر میکنی؟ - لابد باید بخورن وقتی گرسنه میشن! - اوهوم...منم با تو موافقم. فکر میکنی بتونن سیب زمینی سرخ کرده هم بخورن؟ - آره حتما خیلی دوست دارن. - ولی خب دهان اونا اندازه تو بزرگ نیس! فک میکنی جا بشه؟ - آره تیکه ش میکنن خب بعد میخورن. - تو سیب زمینی رو با چی تیکه میکنی؟ - با دستام. - اوهوم...با انگشتات! خب انگشت این جوجه کجاس؟ - نداره... ولی پر داره. - آره خب ولی پرهاش خیلی ظریفه... مثل پارچه لباست. - خب پس، چه جوری غذاشون و میخورن؟ - باید بتونن با نوکشون بردارن. - اون خیلی کوچیکه، پس غذاشونم باید کوچیک باشه! نه؟ اندازه #شکلات؟ - میدونی تو شکلات و میجوی! دیدی اینا دندون داشته باشن؟ - ندیدم! - منم ندیدم! نوکشون خیلی کوچیکتره از اون که دندون توش جا بشه، نه؟ - پس چیکار کنن؟ -خب، غذاشون باید خیلی ریز باشه... -چقدری یعنی؟ -مثلا اندازه دونه های برنج! -سیر میشن؟؟؟ -اونا خیلی کوچولوان! شکمشون کوچیکه و زود سیر میشن.. شما هم امثال این گونه گفتگوها را با فرزندتان تمرین کنید. به جای اینکه بلافاصله بعد از سوالش جواب شسته رفته ای بدهید، کمی او را به #چالش بکشید تا ذهنش جستجو کند و سعی کند خوب محیط اطرافش را ببیند. حتی گاهی می توانید جواب را ندهید تا کمی در ذهنش باقی بماند.

شاید این یکی از سوالاتی باشد که تقریبا تمام بچه‌ها از والدینشان می‌پرسند و آنها را با یک معضل مواجه می‌کنند. بچه‌ها تا قبل از 7سالگی هنوز قدرت انتزاع ندارند فلذا نمی‌توان از آنها انتظار داشت بفهمند خدا هست ولی دیده نمی‌شود یعنی چه! آنها می‌خواهند خدا را تصور کنند، بدانند کجا زندگی می‌کند، چه می‌خورد و چه‌طور حواسش به همه جا هست؟ جواب والدین به این پرسش‌ها اهمیت به سزایی در شکل‌گیری تصور کودکان دارد و مبنایی برای تصورات و باورهای بعدی او خواهد شد. پس مهم است بدانیم چگونه به خطا نرویم و آنها را هم دچار اشتباه نکنیم. خیلی از بچه ها وقتی دو سه سالشون میشه و میبینن که ما خدا رو شکر میکنیم، از خدا کمک میخوایم و کارایی رو برای رضایت خدا انجام میدیم، براشون سوال میشه، پس این #خدا چه شکلیه؟ - بابا! خدا کجاست؟ -خدا همه جا هست. هرجایی که تو باشی و ما باشیم. -چرا نمیبینمش؟ از کجا میفهمیم هست؟ -ممم...سوال خوبیه! راستی به نظرت مامانت ناهار چی درس کرده؟ -قیمه! -تو دیدی؟ -نه ولی بوی قیمه داره میاد! -مگه تو بوی قیمه رو میبینی؟ -نمیبینم! -از کجا پس میفهمی هست. - ... -حسش کردی، نه؟ -اوهووم -ما خدا رو نمیبینیم ولی حسش میکنیم. -خدا چه شکلیه؟ -خدا مثل یه #نور قشنگ... که همه جا هست... -تو میبینیش؟ -نه! منم حسش میکنم. خدا تو رو به ما داده و ما خیلی بابت این ازش ممنونیم ☺ سعی کنید خیلی این بحث رو کش ندید چون بچه ها سوالای عجیب و غریب میپرسن! اما طوری هم رفتار نکنید که فک کنه دارید می پیچونیدش و یادتون باشه قرار نیست تا ته سوالاش و جواب بدین! تا یه جایی جواب بدین و باهاش بحث کنید تا با هم به یه نتیجه برسید، اما خوبه که ذهنش کمی هم درگیر ماجرا بمونه. و همین که وقفه کوتاهی شد موضوع رو سمت دیگه ای ببرین؛ مثلا: خب حالا میتونیم بریم ببینیم مامانت برای آماده کردن میز چه کمکایی میخواد!

. بچه ها سوالاتی می‌پرسن که خیلی وقتا توضیح دادن جوابش برای اونا سخته چون ممکنه متوجهش نشن و بعضی مفاهیم هنوز براشون بزرگ باشه! با کودکانتون دیالوگ‌هایی برقرار کنید که ذهن کودکانه اونا بتونه درکش کنه. طبیعیه که بچه ها تا سن 4-5 سالگی هنوز زیاد مفهوم پول درآوردن رو درک نکنن و ندونن چرا باید آدما #کار کنن. سارا خیلی به پدرش وابسته ست و از این که بیشتر روز و باید دور از اون بگذرونه ولی در عوض مادرش توی #خونه ست، کلافه میشه. اون روز سراغ مامانش اومد و گفت: چرا بابا میره #سرکار؟ مامانش مشغول پختن غذا: همه باید برن سرکار! -پس تو چرا نمیری؟ -من توی خونه کارای زیادی دارم که باید انجام بدم. من و پدرت توی کارا به هم کمک میکنیم. -خب چرا اون نمیمونه خونه؟ -خب برای اینکه اگه بیاد خونه خیلی از آدمایی که به کمک بابا احتیاج دارن، کارشون میمونه. -چرا اونا خودشون کاراشون و انجام نمیدن؟ -چون اونا چیزایی که بابای تو بلده رو بلد نیستن. -بابا اینا رو از کجا یاد گرفته؟ -خب پدرت خیلی درس خونده، رفته مدرسه، دانشگاه، کلی کتاب خونده و چیزای زیادی یاد گرفته. -چرا بقیه خودشون درس نمیخونن؟ -هر کس باید یه کاری و بلد بشه تا همه به هم کمک کنن. اگه همه برن یه درس و بخونن، اون وقت کی میوه بفروشه؟ یا مثلا کی موهای تورو کوتاه کنه؟ یا کی ماشینمون و وقتی خراب شد درست کنه؟ هرکس باید یه چیزی و یاد بگیره که به بقیه کمک کنه. تو دوس داری چه کاری و یاد بگیری؟ -من میخوام #نقاشی یاد بگیرم مثل خانوممون بشم. تو خودت چه کاری بلدی؟ -من بلدم برای شماها غذا درست کنم، از تو مراقبت کنم، بلدم برات چیزای خوشگل بسازم! کارای دیگه هم بلدم، ولی فعلا میخوام پیش تو باشم که بیشتر به تو کمک کنم ☺ -بابا نمیخواد به من کمک کنه؟ -بابات وقتی میبینه من هستم پیشت، خیالش راحت میشه و میتونه به دیگرانم برسه. و بقیه هم برای تشکر بهش #پول میدن که بابات باهاش برای تو چیزایی که دوس داری و بخره. -اون خیلی مهربونه. -اوهوم... تو رو هم خیلی دوس داره. نباید فقط جنبه مادی کار کردن رو برای بچه ها پررنگ کنیم. اونا باید قدرشناس افرادی که در #جامعه خدمت میکنن باشن. این مکالمه رو با #خلاقیت خودتون میتونید به سمت و سوهای مختلف بکشونید.